NFL 24 - Twoje centrum informacji o lidze NFL i Futbolu Amerykańskim

UPDATE command denied to user 'nflzosnsstrona'@'10.14.20.127' for table 'nfl24_settings' NFL 24 - Twoje centrum informacji o lidze NFL i Futbolu Amerykańskim Football Science: Cover 101
Dodane przez Pedro dnia Czerwiec 22 2011 12:27:49

Drugi numer Football Sciencie to właściwie kontynuacja pierwszego. Wiecie już ogólnie czym jest pre-snap read oraz czym różni się krycie indywidualne od strefowego. Teraz pora na szczegóły. Konkretne opisy podstawowych zagrywek typu Cover - to co może je zdradzić podczas analizy przed rozpoczęciem akcji i skuteczne sposoby zastosowania zdobytych informacji. Krótko mówiąc teoria i jej zastosowanie w praktyce. Analiza prowadzona jest jednak z perspektywy ataku. Najpierw trzeba więc poznać arsenał, którym ten dysponuje oraz miejsce jego zastosowania. Na początku zostaną więc przedstawione podstawowe typy tzw. routes, czyli dosłownie ścieżek, po których biegną odbierający podania podczas każdej zagrywki. Radzę przeczytać wszystko dokładnie. Wiele nazw, które pojawią się poniżej, jest używanych przez komentatorów. Ich znajomość jest więc przydatna podczas oglądania każdego spotkania.

Grafika, którą widzicie powyżej to z angielskiego "basic route tree", a przynajmniej jego część. Radzę raz jeszcze powtórzyć sobie wszystkie nazwy - to absolutna podstawa.
(1) Wszystko zaczyna się od fly route, nazywanej również go lub streak. Jak łatwo się domyślić, jest to domena przede wszystkim najszybszych na boisku. Mike Wallace, DeSean Jackson i im podobni to zawodnicy, którzy nie tylko potrafią prześcignąć znaczną większość obrońców, ale stanowią zagrożenie praktycznie przy każdej akcji. Jak dodatkowo zostanie opisane później, przy niektórych rodzajach krycia strefowego, takie zagrywki, poprzez przyciągnięcie uwagi safety, potrafią otworzyć pole dla innych odbierających. Zdarza się, że stosuje się przy nich zmyłkę - popularne "stop and go", które dosłownie oznacza szybkie zatrzymanie, udanie którejś z zagrywek opisanych poniżej, wykonanie zwrotu i bieg w kierunku end zone. Czasami określa się to jako chair pass (zdaniem niektórych wzór przypomina krzesło, cóż ... ja do nich nie należę).
(2) Dalej na liście znajduje się hook i curl. Tutaj grunt robi się trochę niepewny. Po pierwsze wiele osób traktuje je jako jedno i to samo. Inni twierdzą, że hook rozgrywa się na zewnątrz (w kierunku linii bocznej), podczas gdy curl wprost przeciwnie. Czasem używa się też określeń pokroju hook in/out oraz curl in/out. Jaki z tego wniosek? Dla mnie istotne jest przede wszystkim to, żebyście mieli ogólne pojęcie, czego spodziewać się kiedy słyszycie którąkolwiek z tych nazw. W praktyce podstawowa różnica polega na tym, gdzie dokładnie rozgrywane są na boisku. Tego natomiast dowiecie się z umieszczonego dalej schematu. Istnieje też wariant typu hitch, polegający na wykonaniu zwrotu po zaledwie kilku krokach, zasada pozostaje jednak ta sama.
(3) Trzecie w kolejności są flat routes. Te przeważnie wykorzystywane są przez RB oraz przy screen pass. Często również w parze z zagraniami typu fly, które odciągają DB na tyle daleko, by zawodnicy po złapaniu piłki, nawet na linii wznowienia, mieli przed sobą sporo wolnej przestrzeni.
(4) Out, czasem nazywane też Jet. W zasadzie schemat mówi wszystko. Prosta zagrywka, która polega na zwrocie o 90 stopni w kierunku linii bocznej po przebiegnięciu około 15-20 jardów. Szybsze zmiany kierunku określane są jako quick out. Jak wszystkie krótkie podania, które tu znajdziecie, to również wykorzystywane jest głównie przez zespoły starające się odpowiednio kontrolować czas i tempo gry. Bez skrzydłowego, który ma naprawdę spory talent w biegach już po złapaniu piłki, trudno zdobyć tu coś więcej poza first downem.

(5) Kolejny na liście - niezwykle popularny slant. Szczególnie od rozpowszechnienia West Coast Offense za sprawą takich legend jak Dan Coryell i Bill Walsh, jest to bardzo często wykorzystywany wzór. Dodać należy do tego fakt, że coraz częściej formacja ofensywna zakłada obecność trzech lub nawet czterech skrzydłowych, z których przynajmniej jeden niemal zawsze stosuje slant. Szybko można się zirytować, słysząc cały czas tą nazwę. Szczególnie kiedy nie ma się pojęcia jak właściwie wygląda. Jak widać, polega na biegu w kierunku środka boiska pod kątem około 45 stopni. Nazwa jest również o tyle istotna, że nierzadko wykorzystywana w celu pokonania strefy, która często potrafi odsłonić te części boiska, w które kieruje się biegnący tą ścieżką skrzydłowy. Jerry Rice zrobił karierę na grze w ten sposób, warto mieć to na uwadze.
(6) Dalej pojawia się odwrotność out route, a konkretnie in lub częściej - drag. Wzór jest ten sam, lecz w tym wypadku skrzydłowy przemieszcza się w kierunku środka boiska, a nie linii bocznej. Jak widać jest to zagrywka bardzo podobna do poprzedniej (5). Różnice pojawiają się tu bardziej w praktycznym zastosowaniu. Z jednej strony nagły zwrot pozwala WR skuteczniej izolować się od DB. Z drugiej łatwo i skutecznie można tu wymieniać się blokiem między poszczególnymi skrzydłowymi.
(7) Corner lub flag to ścieżka podobna do streak. Różni się tylko tym, że odbierający po przebiegnięciu określonej ilości jardów, zmienia nieco kierunek i zamiast biec prosto, odbija delikatnie w kierunku linii bocznej. Ewentualnie jak wskazuje nazwa - flagi (pylona) w samym rogu boiska.
(8) Post to kolejne przeciwieństwo już znanej. W tym wypadku jest to, jak zresztą doskonale widać, corner. Doskonały sposób atakowania środka pola w dalszych strefach. Skuteczne przeciwko zagrywkom typu Cover-2, w których safety zmuszeni są kryć całą szerokość boiska, często zwracając nieco większą uwagę na obszary bliższe liniom bocznym.

W celu jeszcze lepszego przyswojenia dalszego tekstu, jeszcze jeden schemat:

Ogólnie rzecz biorąc, pokazuje on jak rozkładają się poszczególne strefy na boisku. Tu wyraźnie widać czym różni się curl i hook. Oprócz tego, ta terminologia będzie istotna podczas opisu luk w danych coverach. Mam nadzieję, że jest to wystarczająco czytelne w takiej postaci.

Cover-2
Read:
Rozgrywający próbujący zidentyfikować Cover-2, prawdopodobnie ujrzy najbardziej klasyczną formację. Safety rozstawieni blisko hash marks, w standardowej odległości od linii wznowienia: 10-25 jardów. Dodatkowo CB niezwykle często znajdują się bliżej bocznej granicy boiska, niż kryci przez nich receiverzy. Bardziej istotne jest to, co dzieje się już po samym snapie. Tu często zdarzają się bowiem pomyłki z Cover-3, gdyż przejście z tak standardowej formacji jest płynne. Jeśli jeden z trójki LB przeznaczonych do strefy, kryje curl/flat (przeważnie weakside), prawdopodobnie zabezpieczenie przeciwnej strony spada na SS. Istotne jest więc kontrolowanie obu tych zawodników w celu rozróżnienia Cover-2 i -3.

Istotne:
1. Szczególnie skuteczna w starciu z akcjami biegowymi. Nawet przejście RB przez linię, nadal zostawia go w polu przeciwko nawet piątce obrońców, wśród których znajdują się również LB.
2. Efektywny pass rush. Czterech zawodników to naprawdę wystarczająco, niezależnie od formacji. W 3-4 łatwiej osiągnąć jednak przewagę wynikającą z zaskoczenia rywala. Tu atakować może każdy z czwórki LB. Linia ofensywna potrafi więc mieć problem jeśli założy, że zawsze będzie to weakside linebacker.
3. W przypadku klasycznej formacji ofensywnej (dwóch WR i TE), pozwala w odpowiednich warunkach podwoić całą trójkę.
4. Zmusza LB do krycia. To natomiast wymaga od niego odpowiedniego pakietu umiejętności. Przeważnie oznacza wzięcie na siebie odpowiedzialności za TE. Natomiast w dzisiejszych czasach, kiedy ci są już tak atletyczni i stanowią prawdziwe zagrożenie, jest to tym trudniejsze.

Sposoby ataku:
1. Dalekie podania - pierwsze co powinno rzucić się w oczy kiedy widzi się zamieszczony obok schemat, to fakt, że dwie osoby kryją tam pole, które w normalnych warunkach powinny obsługiwać minimum trzy. Ofensywa funkcjonuje więc w oparciu o Deep. Szczególnie w jej środkowej części (zagrywki typu post).
2. Rozciągnięcie gry - stosowanie spread formation zmusza safety do rozstawienia się w dalszej odległości od hash marks. Tym samym zwiększają odległości między sobą i lukę w środku pola. Podobny efekt można osiągnąć stosując flaty.
3. Cover-2 jak każda dysponuje również naturalnymi lukami. Pierwsza, to jak było już wspomniane, szeroko pojęty środek boiska. Szczególnie stosowanie slant i post jednocześnie. Można w ten sposób przyciągnąć pierwszy rząd obrońców bliżej linii defensywnej lub duetu safety. Druga tworzy się wzdłuż linii bocznych w przybliżeniu między 5, a ok. 15 jardem.

Cover-2 Man
Zmodyfikowana wersja Cover-2. Wystarczy spojrzeć na schemat przy poprzednim opisie i wyrzucić pięć stref w środku boiska. Ta formacja zakłada bowiem połączenie dwóch safety kryjących standardowo środek boiska i pozostałych obrońców przypisanych indywidualnie do zawodników ataku. Read przebiega podobnie jak wyżej, z tą różnicą, że CB skupiają się tu bezpośrednio na WR. Ostatecznie funkcjonują w man-to-man. Ich podstawowym zadaniem jest więc wyłączenie z gry skrzydłowego. Oczywiście istotne jest stwierdzenie różnicy. Ta natomiast przebiega na podobnej zasadzie jak identyfikacja każdego krycia indywidualnego. Najprościej po prostu przemieścić odbierającego (put him in motion). Jeśli obrońca ruszy za członkiem formacji ataku, oznacza to, że mamy do czynienia z man-to-man.

Atakując również powinno się działać jak w przypadku krycia indywidualnego. Stosowanie formacji zdolnych zmieszać defensorów: spread, bunch, ścieżki przecinające się w okolicach środka boiska, granie krótkimi i unikanie długich, prostych podań, gdzie skrzydłowy może być zdominowany nawet zwykłą szybkością DB. Efektywny jest też atak dołem, szczególnie w sytuacji kiedy defensywa nie dysponuje dominującą linią. Ogólnie rzecz biorąc, należy zmusić przeciwnika do reakcji na działanie, jednocześnie utrudniając mu to możliwie jak najbardziej, poprzez dużą różnorodność, sporą ilość zwrotów i zmyłek. No i raz jeszcze - przemieszczać zawodników ofensywnych jeszcze przed snapem, by być pewnym krycia indywidualnego.

Cover-3

Read:
Niewątpliwą wadą Cover-3 jest fakt, że prawdopodobnie najłatwiej ją zdiagnozować. SS prawie zawsze znajdzie się tu blisko linii wznowienia, by skuteczniej kryć curl-flat zone oraz usiłować zniechęcić ofensywę do gry dołem. FS w tej sytuacji będzie więc kierował się w stronę środka pola. Tak jak już wspominałem w poprzednim numerze Football Science, mówimy tu o middle field close.

Istotne:
1. Trzy osoby w głębi pola, zapewniają doskonałą obronę przed dalekimi podaniami, również w środek.
2. SS - przeważnie najlepszy DB w przypadku powstrzymywania biegu, znajduje się bliżej linii wznowienia. Dodaje to trochę szybkości, co bywa niezwykle istotne w starciach z bardziej mobilnymi backami.
3. Podobnie jak w przypadku Cover-2, czterech obrońców przeznaczonych do ataku linii ofensywnej.
4. Tylko czterech zawodników kryjących środkową część boiska. DB nie dysponują też już tak znaczącą przewagą nad odbierającymi jak poprzednio. Ci mogą więc poruszać się znacznie bardziej swobodnie.
5. Jeśli strong safety zbliży się do front seven jeszcze zanim rozpocznie się akcja. Z jednej strony pozwala to dość łatwo stwierdzić, że obrona kryje w schemacie Cover-3. Z drugiej, daje łącznie ośmiu graczy z przodu, co może zniechęcić ofensywę do gry dołem.

Sposoby ataku:
1. Curl i flat - to podstawowe luki w tej formacji. Przynajmniej po jednej stronie istnieje szansa na skuteczne zagranie piłki do odbierającego.
2. Przekazanie piłki biegaczowi i skierowanie go w stronę, na której nie ma SS. Choć ten DB jest doskonałym run stopperem, to ogranicza go konieczność ubezpieczania strong side i często nie ma szans dogonić RB.
4. Ogólnie rzecz biorąc Cover-3 zakłada skuteczną obronę przeciw biegowi oraz dalekim podaniom, koszem rzutów na stosunkowo krótką odległość. Szkoda więc tego nie wykorzystać.

Cover-1
Read:
W tym wypadku istnieją dwa podstawowe warianty. Man-to-man z FS zabezpieczającym tyły. Tutaj wszystko wygląda podobnie jak Cover-2 Man, różnicą jest po prostu ilość stref w głębi pola. Read przypomina natomiast ten znany z Cover-3. Tutaj również SS znajdzie się przeważnie bliżej front seven i w większości przypadków będzie odpowiadał za wyłączenie z gry TE. Read powinien rozpoczynać się więc od wprawieniu skrzydłowego lub tight enda w ruch. Bez tego trudno stwierdzić czy defensywa nie postanowiła bronić w innej strefie. Zwracamy jednocześnie uwagę na to kto przypisany jest do kogo. W podstawowym ustawieniu CB kryją WR, Safety TE lub trzeciego skrzydłowego, LB zajmują się natomiast RB oraz tight endem, jeśli oczywiście ten pozostaje wolny. Jest to szczególnie istotne kiedy bierze się pod uwagę indywidualne pojedynki, szczególnie istotne w man-to-man, nawet częściowym.
Drugi wariant, o którym początkowo wspominałem, określa się często jako Robber. W tym wypadku różnicą jest tylko rola drugiego safety. Tutaj zamiast kryć indywidualnie, ma on za zadanie zaopiekować się przestrzenią w środku pola, między linią wznowienia, a FS. Podstawowy cel to całkowite wyeliminowanie podań w centralny obszar placu gry. Ogólnie rzecz biorąc, middle field close (Cover-1 i Cover-3) zakłada granie na zewnątrz. Pewne błędy w próbie odczytania zagrywki są więc akceptowalne.

Istotne:
1. Potrafią zmieszać rozgrywającego - dwie umieszczone w taki sposób strefy to dość egzotyczny widok. Jeśli dodać do tego fakt, że Cover-1 jest łatwe do zamaskowania, rezultatem może być łatwy przechwyt.
2. Możliwość wykorzystania nawet pięciu obrońców do wywierania presji.
3. Dobra obrona przeciwko akcjom biegowym.
4. Jak było już wspomniane - dominacja obrony w środku pola. Szczególnie w wariancie robber.

Sposoby ataku:
1. Wykorzystywanie korzystnych indywidualnych pojedynków (matchups). Przykładowo szybki TE pokroju Dallasa Clarka, Vernona Davisa czy Antonio Gatesa, może z łatwością pokonać kryjącego go LB.
2. Play action (zmyłka do biegacza) pozwala skutecznie zmieszać obrońców i dać odbierającemu podanie kilka potrzebnych jardów wolnej przestrzeni. W kryciu indywidualnym naprawdę robi to ogromne znaczenie.
3. Atakowanie stref bocznych boiska - out i flag routes połączone z celnymi podaniami.

Tampa-2

Dość nietypowy typ obrony, stanowiący połączenie Cover-2 i -3. Na etapie pre snap read wszystko wygląda natomiast tak, jak w przypadku standardowego ustawienia z duetem safety w głębi pola. Różnica pojawia się po snapie. Tu rozpoczyna się magia. Zmienia się bowiem odpowiedzialność LB, w normalnych warunkach kryjącego środkową strefę, z pięciu określanych jako "underneath". Zresztą schemat powinien wszystko wyjaśnić. Trudno mówić tu o jakiejkolwiek identyfikacji formacji. Większość informacji zdobywa się tu na etapie studiowania filmów i nawyków koordynatorów.

Istotne:
1. Dobre zabezpieczenie tylnych stref boiska przy jednoczesnym ubezpieczeniu środka pola.
2. Masa wymogów względem zawodników. Obrońcy w takiej defensywie są po prostu fizycznie mniejsi. Uboższa masa mięśniowa przekłada się na większą szybkość, a ta jest tu kluczowa. Od MLB wymaga się również sporej prędkości i zdolności do poruszania się na naprawdę dużym obszarze. Nie może się też obyć bez umiejętności pozwalających mu skutecznie kryć.
3. Wymaga ustawienia 4-3.
4. Skuteczna obrona przeciwko dalekim podaniom. Jest więc doskonała, kiedy broniąca w ten sposób drużyna dysponuje przewagą.
5. Czteroosobowy pass rush.

Sposoby ataku:
1. Bieg, bieg i jeszcze raz bieg. Szczególnie przez środek (inside the tackles). Pokonanie linii defensywnej otwiera sporą przestrzeń. Co więcej jeśli MLB nie zidentyfikuje metody ataku, przeważnie znajduje się w głębi pola i nie może powstrzymać RB. Tampa-2 powstała przede wszystkim jako odpowiedź na West Coast Offense, z tego też powodu opiera się na powstrzymaniu podań, nie akcji biegowych.
2. Zwiększenie ilości skrzydłowych w głębi boiska. Ostatecznie mówimy tu tylko o duecie safety i LB, który tak czy siak, za szybkim WR nie nadąży. Go, flag i post routes wykonywane przez czterech skrzydłowych, potrafi być w tej sytuacji naprawdę groźne.
3. Indywidualne pojedynki, szczególnie w środku boiska. Atletyczny TE w starciu z LB może złapać naprawdę sporo łatwych piłek.
4. Zagrożenie ze strony RB stwarza szansę na wykorzystywanie zagrywek typu play action, które naprawdę potrafi zmieszać wielu obrońców w tym ustawieniu i stworzyć wiele sytuacyjnych luk w obronie.

Zone Blitz
Ta obrona opiera się na jednym podstawowym przeświadczeniu. Kiedy QB widzi, że zbliża się blitz, przeważnie rzuca piłkę w kierunku najlepszego skrzydłowego, dając mu tym samym szansę na wygranie pojedynku indywidualnego (blitz przeważnie idzie w parze z man-to-man). Sprawa jest tym groźniejsza, kiedy w zespole znajdują się tak atletyczni zawodnicy jak młodzi Randy Moss i Terrell Owens, którzy w dużej mierze dzięki takiej grze znaleźli się na liście statystycznie najlepszych skrzydłowych w historii ligi. Stąd też Zone Blitz, które polega na uzupełnieniu blitzu najprawdziwszą strefą. Zamieszczony schemat to jedna z podstawowych zagrywek w takiej defensywie - Fire Zone. Jak widać pojawia się tu łącznie sześć stref (trzy w głębi i środku), rozgrywającego i biegaczy atakuje jednak jednocześnie aż pięciu zawodników.

W rzeczywistości wszystko opiera się tu na zmyleniu ofensywy. Sposoby na osiągnięcie zamierzonego rezultatu są natomiast niezliczone. Zwyczajnie nie ma tak złożonego i zarazem skomplikowanego sposobu obrony. Ruchy obrońców, atakowanie rozgrywającego przez corner backów i safety, Blitzy w których mogą brać udział absolutnie wszyscy zawodnicy na boisku oraz wiele, wiele innych. Wystarczy zwrócić uwagę na fakt, że grające w ten sposób formacje należą do najlepszych w NFL oraz to, że tak niewielu koordynatorów potrafi skutecznie egzekwować ten system. To najlepszy sposób by zrozumieć jak skuteczny i zarazem skomplikowany jest Zone Blitz.

Prawdziwy (mam przez to na myśli ten stosowany chociażby przez Green Bay Packers i Pittsburgh Steelers) to jednak temat na odrębny artykuł albo nawet kilka. Cała sprawa zostanie jednak przedstawiona prędzej czy później na łamach Football Science. Póki co, dobrze mieć po prostu pojęcie czym jest tak naprawdę Zone Blitz, o którym mówiono naprawdę dużo, chociażby przed poprzednim Super Bowl. Jak wielu nadal błędnie uważa, nie jest to po prostu granie w ustawieniu 3-4.

Piotr Kuśnierzowski
piokus@nfl24.pl